Krew (26)

Zabawa w karanego.

Krew (25)

Ostatni moment.

Walczymy razem dla Anety

Pod takim hasłem odbył się wczoraj charytatywny turniej karate tradycyjnego. Historia Anety Zatwarnickiej w ostatnich dniach była szeroko przedstawiana w mediach i łatwo ją znaleźć w sieci. Mówiono o jej problemach między innym w głównym wydaniu wiadomości TVP1, w porannym programie TVN, pisała o niej Gazeta Krakowska, chociaż sama Aneta pochodzi z Zielonej Góry. Sam turniej został zorganizowany niezwykle spontanicznie przez przyjaciół Anety w ciągu niespełna dwóch tygodni. Wzięło w nim udział ponad 300 zawodników z 17 klubów karate z całej Polski. Organizatorem turnieju była Akademia Karate Tradycyjnego z Niepołomic. Rzadko możemy być świadkami takiego zrywu w słusznym celu. Poza tym środowisko karateków pokazało, że potrafi się świetnie zorganizować, aby natychmiast nieść pomoc koleżance, którą spotkała życiowa tragedia.W turnieju wzięła udział m.in Marta Niewczas, wielokrotna mistrzyni świata w kumite, Anna Lewandowska poprowadziła trening fitness. Najwięcej oczywiście było najmłodszych zawodników, których przyprowadzili rodzice. Cały turniej sędziowany był przez sędziów klasy międzynarodowej.
Turniej uświetniły swoim występem tancerki z "Lady Latte Dance Group".
Obszerniejsza relacja z turnieju wraz z listą osób, które pomogły przy jego szybkiej i sprawnej organizacji znajduje się na stronie Akademii Karate Tradycyjnego TUTAJ. Dodam tylko jeszcze na koniec, że wszyscy zawodnicy otrzymali złoty medal!

Gender

Płeć społeczno-kulturowa.

Profesor, Filozof

Profesor Jan Hartman przyjął moje zaproszenie na krótką sesję zdjęciową w naszym studio.
Filozof, etyk i publicysta, kierownik Zakładu Filozofii i Bioetyki w Collegium Medicum na Uniwersytecie Jagiellońskim. Autor wielu książek i artykułów, publikował m.in w Tygodniku Powszechnym, Gazecie Wyborczej, Rzeczpospolitej, Polityce. W 2009 roku otrzymał nagrodę Grand Press w kategorii "Publicystyka".  Autor głośnego listu do Ojca Rydzyka - można go przeczytać TUTAJ - List do ojca Rydzyka.

Tomek

Z Tomkiem przyjaźniliśmy się właściwie przez całą szkołę podstawową. Chyba najbardziej łączyło nas podobne poczucie humoru i zamiłowanie do wygłupów. Ale nie tylko to. Uwielbialiśmy też deficytowe wówczas komiksy i książki przygodowe, te najbardziej chłopackie (Nienacki, Niziurski, Bahdaj, Wernic, Verne, May, Szklarski, itd). Biblioteka w ODK była obowiązkowym i częstym przystankiem na trasie pomiędzy szkołą a domem. Były też inne wspólne pasje - po pierwsze rysowanie: zapełnialiśmy naszymi bazgrołami nie tylko kartki czyste i kartki brudne. Rysowaliśmy też po marginesach książek, okładkach i ostatnich stronach zeszytów; uzupełnialiśmy podręczniki o brakujące naszym zdaniem ilustracje, których jednak głównym zadaniem było wywalanie ataku śmiechu u odbiorcy. Myślę, że mieliśmy niezłe zadatki na satyryków, zwłaszcza Tomek. Byliśmy obaj ciągle skorzy do psot i tak zwanego "robienia kawałów", do ciągłych wygłupów.

Był też film - wprawdzie wówczas najniższych lotów, ale któż z nastolatków na przełomie lat 80-90 ubiegłego wieku nie zachwycał się filmami akcji na zdartych kasetach VHS? Godziny spędzaliśmy w kinie, bo bilety były tanie jak kilka oddanych do skupu butelek. Tomek był fanem Arnolda S. a ja wolałem Sylvestra S. Wydawał mi się bardziej szlachetny i wrażliwy. I były jeszcze gry komputerowe i gazeta szkolna i chodzenie po bułki w czasie lekcji przez całe miasto, jako zaopatrzeniowcy szkolnego sklepiku i wiele, wiele innych spraw, które teraz, gdy to piszę, zaczynają mi się przypominać, jakby ktoś wyciągał z worka sznurek z nanizanymi, coraz to nowymi opowieściami.

Po podstawówce poszliśmy do innych szkół, potem do innych miast i jak to w życiu bywa - drogi nam się rozjechały, co jakiś czas jednak krzyżują się i przecinają. Tomek jest dzisiaj specjalistą od DTP, prowadzi swoją drukarnię, zajmuje się też grafiką 3D i jest współtwórcą gier komputerowych (miał swój udział m.in przy największym polskim przeboju, jakim była gra "Wiedźmin"). Jak widać - bazgranie po podręcznikach też miało swój sens. Nie stracił też poczucia humoru i dystansu do siebie. Brawo Tomasz - tak trzymać!

Portret dziewczyny z warkoczem

Portret młodej kobiety, dziewczyny z warkoczem, przymknięte oczy i dłoń w czułym geście. Wykonał na filmie Ilford Delta 100 Jacek Taran używając aparatu Mamiya 67rb-s pro i obiektywu 140mm w studio portretowym w Krakowie, mieszczącym się przy ul. Zakopiańskiej. 

Pozowała Joanna. Makijaż wykonała Lucyna Kowalska, a włosy utrefiła Anna Cerek.

Błażej Peszek

Błażej Peszek, aktor Narodowego Teatru Starego w Krakowie.

Dla fanow technikalii:
Ilford Delta 100, Mamiya rb67s, obiektyw 140mm.

Krew (24)

W lesie się nie wspomina.

Rune Eraker w Mocaku

Wybraliśmy się dzisiaj do Mocaku na wernisaż fotografii Rune Erakera "Wysiedleni". Zupełnie nieświadomi tego, że równocześnie odbywa się też wernisaż rzeźb Władysława Hasiora (polecam gorąco), wernisaż miniaturowych grafik (akwarel?) autorstwa Aliny Dawidowicz - Cały świat w malych obrazkach oraz wernisaż kolaży Wisławy Szymborskiej. Tłumy były nieprzebrane i odstraszające, ale przeżyliśmy. Na szczęście tylko niewielka część tego tłumu skumulowała się przy fotografiach.

Zbiór prac Erakera to dokument, który powstał w czasie jego podróży po 22 krajach zmagających się z problemem uchodźców. Dokumentuje ich tragedię oderwania od ojczystych stron na tle wojny, głodu, klęsk poszukując ich przyczyn. Warto, po stokroć warto iść i zobaczyć te zapierające dech w piersiach kadry. W muzealnej księgarni można za całkiem przystępną cenę nabyć piękny album ze zdjęciami Norwego. Wystawa czynna do 27 kwietnia 2014. Polecam!