Dzienniki Rajskie 1

 Krótka, poobiednia wycieczka rowerowa. Niby nic, a cieszy. Zaczynamy oswajać to miejsce, oswajać siebie - z wąwozem, górkami, błotami, przyrodą. 310 m. npm. Dla chudych, zoścynych nóżek (zwłaszcza, że rower ma bez przerzutek) to jest jednak wyczyn.Wróciliśmy zadowoleni.

Wild and wet

Czasami jak przegląda się archiwalne sesje, to można natrafić na coś zupełnie innego niż się szuka. Jak w życiu - szukasz, nie znajdujesz. Nie szukasz - jest. Albo szukasz tego, co jest blisko Ciebie. Jak ten Koziołek Matołek. No więc szukając zupełnie innych zdjęć na dysku znalazłem to. A na zdjęciu Katrina, która już kilka razy nam pozowała, m.in TUTAJ - niebawem spotykamy się na kolejnej, ale zupełnie innej sesji. Zapraszam.

Lizbona, tramwaj 12

Gdy będziesz kiedyś w Lizbonie, to koniecznie, ale to koniecznie przejedź się tramwajem numer 12. Zabytkowa, elektryczna łupina z mozołem wspina się po stromych, krętych i wąskich uliczkach. Najlepiej zajmij miejsce gdzieś blisko motorniczego - zobaczysz z jaką maestrią blokuje i zwalnia hamulce rozklekotanego wagonika. A potem, gdy już pojeździsz tam i z powrotem, to pokonaj jeszcze raz tę samą trasę, ale pieszo. Nie jest długa - Praça da Figueira – Martim Moniz - São Tomé - Praça da Figueira. Przejście jej zajmie Ci mniej niż godzinę.

Fotografia analogowa, kiev 88, kodak 400tx

Festiwal Kultury Romskiej

Tabor, wozy, cygańskie obozowisko, spotkać można już tylko niestety w muzeum, na filmie, czy przy okazji festiwali. W Krakowie zakończył się właśnie III Międzynarodowy Festiwal Kultury Romskiej. Na scenie prezentowały się zespoły muzyczne ze Słowacji, Węgier, Rumunii, Polski. Ciekawsze jednak było to, co działo się w ustawionym nieopodal sceny, udawanym cygańskim obozowisku. Śpiewy, zabawa, śmiech i tańce z pewnością były prawdziwe i nie na pokaz. Koni niestety nie było

Graduação

Poskanowane. Pierwsza klatka z 6x6 wspominkowo rodzinna. Kodak 400TX. Nadal Lizbona.

Lizbona

Z Portugalii opowieść prawie ostatnia. Przypadkiem i zrządzeniem losu dla mnie szczęśliwym, niezamierzonym w najśmielszych, młodzieńczych marzeniach, jest fakt, że w Lizbonie, która leży przecież gdzieś na krańcach Europy, wylądowałem już po raz trzeci. Oby nie ostatni. 

Pisałem TUTAJ o zmaganiach z ulicznym poszukiwaniem decydującego momentu. Opisać to miasto w kilku słowa jest niemożliwością z tych niemożliwości największych. Nawet wyświechtany i obśmiany banał, że "Lizbona jest miastem kontrastów, gdzie harmonijnie łączy się tradycja z nowoczesnością" (pozdrowienia dla MOL) w żaden sposób nie przystaje do tego miasta. Połączenie to ani nie jest harmonijne, ani wcale nie aż tak bardzo kontrastowe. Przesiadka z nowoczesności w "tradycję" trwa prawie 40 minut i trzeba ją zrealizować w dusznym i ciasnym autobusie (można też metrem, ale lizbońskie metro niby jest, ale jakby go nie było). Gdzie nowe, błyszczące od szkła i aluminium arcydzieła współczesnej architektury, gdzie oceanarium i zachwycający dworzec kolejowy, a gdzie prawdziwa Lizbona? Jest stolica Portugalii na pewno miastem pięknym, w którym można się zakochać i dać się mu uwieść krętymi, prowadzącymi zupełnie donikąd uliczkami. Opisać to miasto w kilku zdjęciach - równie niemożliwe. Tym bardziej, że jak zwykle i jak zawsze w moich zdjęciach - bardziej skupiam się na mijanych na ulicy ludziach niż na miejskich krajobrazach. Jest Lizbona miastem ludzi pięknych.

Ostatni, cyfrowy zestaw zdjęć z Portugalii. Wywołane negatywy czekają niecierpliwie w kolejce do skanera. Zapraszam.