Dziewczynka w trawie

Portretowo. Tak jak lubię. Ze słońcem. Nic nie mam do napisania, kiedy jest tak dobrze.

 

Paint it black - akt.

Znalazłem stare zdjęcia mojego autorstwa. Leżały na dnie katalogów. Chyba powstały w czasie warsztatów u Wacka Wańtucha kilka lat temu. Przeterminowany negatyw, źle wywołany, naświetlony nieprecyzyjnie radzieckim sprzętem. Zachwycający - bo tak dawno naświetlony, jakby nie mój zupełnie, jakby cudzy, dlatego z dystansem ogromnym patrząc - mogę się nim cieszyć.

Dojrzewanie

"Na przestrzeni stosunkowo krótkiego czasu zachodzą radykalne zmiany fizyczne i psychiczne. Sam proces dorastania jest niezwykle skomplikowany. W teoriach zajmujących się wiekiem dorastania często można spotkać takie określenia: "kryzys", "okres burzy i naporu", "nowe narodziny". Pojęcia te w swoim potocznym znaczeniu odzwierciedlają niezwykłą intensywność zjawisk psychicznych, niepokoje i liczne trudności, jakie nurtują młodzież."

zdjecia slubne krakow

Maciek

Maciek rysuje, gra na gitarze, słucha muzyki ze starych, analogowych płyt. Poznaliśmy się w szkole, do której chodzą nasze dzieci i można śmiało powiedzieć, że to właśnie dzieci nas połączyły, jakkolwiek by to nie zabrzmiało. Lubi zrzędzić i gderać, ale lubi też rozmawiać z rzadką dziś umiejętnością słuchania. Można zawsze do niego wpaść na kawę, albo na wódkę. Pracowaliśmy kiedyś w redakcji tej samej gazety, chociaż w zupełnie innych latach i nie spotkaliśmy się przy nigdy pracy.Myślę, że jest dobrym człowiekiem.

Córka - portret w studio

My little doughter. Four times.

Waldemar

Waldemar jest dla mnie przykładem osoby, która całą swoją działalnością udowadnia, że można zrobić wiele dobrego bez czekania i oglądania się na urzędników, administrację, władzę. Można mieć radość i być zadowolonym z tego, że po prostu robi się coś dla innych.Trudno odpowiedzieć na pytanie kim jest Waldemar Domański. Łatwiej chyba powiedzieć kim nie jest. Dyrektor Biblioteki Piosenki Polskiej, Pogromca Bazgrołów, Miotacz Idei, twórca krakowskiej lekcji śpiewania (patriotyzm nie musi być cierpieniem), inicjator Asocjacji Radosnego Ptaka, Narodowego Baru Mlecznego i wielu, wielu innych akcji społecznych i idei, które zrodzone natychmiast wciela w życie. Inicjuje, tworzy, inspiruje do działania. Bierzcie przykład.

Tomek

Z Tomkiem przyjaźniliśmy się właściwie przez całą szkołę podstawową. Chyba najbardziej łączyło nas podobne poczucie humoru i zamiłowanie do wygłupów. Ale nie tylko to. Uwielbialiśmy też deficytowe wówczas komiksy i książki przygodowe, te najbardziej chłopackie (Nienacki, Niziurski, Bahdaj, Wernic, Verne, May, Szklarski, itd). Biblioteka w ODK była obowiązkowym i częstym przystankiem na trasie pomiędzy szkołą a domem. Były też inne wspólne pasje - po pierwsze rysowanie: zapełnialiśmy naszymi bazgrołami nie tylko kartki czyste i kartki brudne. Rysowaliśmy też po marginesach książek, okładkach i ostatnich stronach zeszytów; uzupełnialiśmy podręczniki o brakujące naszym zdaniem ilustracje, których jednak głównym zadaniem było wywalanie ataku śmiechu u odbiorcy. Myślę, że mieliśmy niezłe zadatki na satyryków, zwłaszcza Tomek. Byliśmy obaj ciągle skorzy do psot i tak zwanego "robienia kawałów", do ciągłych wygłupów.

Był też film - wprawdzie wówczas najniższych lotów, ale któż z nastolatków na przełomie lat 80-90 ubiegłego wieku nie zachwycał się filmami akcji na zdartych kasetach VHS? Godziny spędzaliśmy w kinie, bo bilety były tanie jak kilka oddanych do skupu butelek. Tomek był fanem Arnolda S. a ja wolałem Sylvestra S. Wydawał mi się bardziej szlachetny i wrażliwy. I były jeszcze gry komputerowe i gazeta szkolna i chodzenie po bułki w czasie lekcji przez całe miasto, jako zaopatrzeniowcy szkolnego sklepiku i wiele, wiele innych spraw, które teraz, gdy to piszę, zaczynają mi się przypominać, jakby ktoś wyciągał z worka sznurek z nanizanymi, coraz to nowymi opowieściami.

Po podstawówce poszliśmy do innych szkół, potem do innych miast i jak to w życiu bywa - drogi nam się rozjechały, co jakiś czas jednak krzyżują się i przecinają. Tomek jest dzisiaj specjalistą od DTP, prowadzi swoją drukarnię, zajmuje się też grafiką 3D i jest współtwórcą gier komputerowych (miał swój udział m.in przy największym polskim przeboju, jakim była gra "Wiedźmin"). Jak widać - bazgranie po podręcznikach też miało swój sens. Nie stracił też poczucia humoru i dystansu do siebie. Brawo Tomasz - tak trzymać!

Paris - One More Rainy Day

A w Paryżu pogoda jak zwykle. Leje.

Bogdan "Kiloff Jeden"

Z Bogdanem spotkałem się tak naprawdę dwa razy w życiu. Pierwszy raz całkiem niedawno na jego wernisażu i promocji albumu "Kazimierz bez słów". Drugi raz - przy okazji zbyt krótkiej sesji zdjęciowej, której efekty poniżej. Natomiast nasza znajomość internetowa, to zupełnie inna i o wiele dłuższa historia. Prace Bogdana, które długo publikował pod pseudonimem "Kiloff Jeden", były dla mnie mocną inspiracją, zwłaszcza jeśli chodzi o fotografowanie ludzi, a w szczególności dzieci, moich dzieci. Bogdan, choć sam o tym pewnie nie wie, był też jednym z pierwszych życzliwych krytyków moich prac, za co do dziś jestem mu ogromnie wdzięczny. Dziękuję!

Oskar

Moja znajomość i przyjaźń z Oskarem ma chyba najbardziej rock'n'rollowy charakter ze wszystkich moich znajomości. Wszystko (no prawie wszystko) było jak w piosence, którą zamieszczam pod zdjęciami. Do dzisiaj wiele się zmieniło z wyjątkiem muzyki. Jesteśmy na etapie zakopywanie rowów.

Michał

Z Michałem poznaliśmy się na drugim roku studiów. Robiliśmy razem gazetę studencką "WUJ", potem byliśmy na Ukrainie, jeździliśmy po bezdrożach Turcji. Kilka lat później odwiedzaliśmy też różne mniej lub bardziej oddalone od wielkomiejskiej cywilizacji miejsca w Polsce. Michał jest dziennikarzem, pisarzem, publicystą, ekologiem. Prowadzi blog o tematyce ekologicznej "Low-Tech"

 

Jacek

Z Jackiem poznaliśmy się, gdy mieliśmy po 5 lat. Potem znaleźliśmy się w tej samej klasie "0" i tak zostało już przez całą podstawówkę. Jacek jest rzeźbiarzem (skończył krakowską ASP), scenografem filmowym (pracował m.in. przy "Domu Złym" i "Róży" Wojtka Smarzowskiego).

 

Michał

Trudno w to uwierzyć, ale z Michałem znamy się grubo ponad 20 lat. Wprawdzie przy okazji powstawania tego zdjęcia okazało się, że zupełnie inaczej pamiętamy nasze pierwsze spotkanie, ale jakie to ma teraz znaczenie?

Ze śmiercią...

Zrób mi zdjęcie ze śmiercią.

Sylwia i Emma - suplement analogowy

Pisałem już kiedyś, że lubię na sesjach mieć ze sobą jakiegoś starego, analogowego grata. "Cyfrową" całość tej sesji można zobaczyć na naszym firmowym blogu tutaj: sesja ciążowa, a ja tymczasem zapraszam na skromny, analogowy odprysk. Mam nadzieję, że cenny. Aparat jak zwykle: Kiev88.

fotografia slubna krakow

* * *

fot. Jacek Taran /Fotopracownia.com