Jesień

Jesień zmienia nam pole widzenia, skraca dzień, zawęża perspektywę - w zamian daje piękno. Można pójść na krótki spacer przez mokradła i strumyki rajskiego wzgórza i podziwiać na nowo ścieżki, które już są trochę znane, ale ciągle pozwalają odkrywać nowe, urokliwe zakątki. Można zatopić się w mgłę, wgryźć się w szarość i nasłuchiwać ptaków próbując zgadnąć jaki to gatunek. Można szukać śladów bobrów, zbierać grzyby, wypatrywać saren. To wszystko na wyciągnięcie ręki. Wystarczy pięć, dziesięć minut niespiesznego marszu i już świat staje się coraz mniej tożsamy z rzeczywistością.

Dzienniki Rajskie 3

Jesień sprzyja. Chociaż mgliście, chociaż chłodniej, to jednak sprzyja. Wyjechały na rajskie wzgórze mastodonty, kopalniane gady z długimi szyjami i ryją, kopią, polewają. Jest też Pan Władek. Panie - a gdzieście kurwa taką dziuuurę znaleźli! Tak daleko! Jak to daleko? 2 km do domu stąd mam! No ale od Huty daleko! A żonie się tu chociaż podoba? Podoba się.

Dzienniki Rajskie 2

W Rajsku złota polska jesień ustąpiła już miejsca listopadowej szarudze. Soczyste odcienie zieleni zaczęły się cofać i  zgodnie dążą do jednolitej szarości. Niebawem przejdą w monochromatyczną czerń i biel zimy. Jest cicho. Mgła jak wata w oknach wiejskiej chaty wycisza i tłumi wszystkie dźwięki. I tylko skrzeczenie ptaków od czasu do czasu przerywa tę ciszę, co wydaje się jakimś nietaktem, niepożądanym dysonansem. Wąwóz też otulony. Wyścielony liśćmi, które jako ostatnie jeszcze zachowały resztki ciepłych barw - jak drogim, tureckim dywanem, co to trochę żal stąpać po nim w butach. To będzie dobre miejsce do życia.