Co było wielkie

Co było wielkie, małem sie wydało
Królestwa bladły jak miedź zaśnieżona

Co poraziło, więcej nie poraża.
Niebiańskie ziemie toczą się i świecą.

Na brzegu rzeki, rozciągnięty w trawie,
Jak dawno, dawno, puszczam łódki z kory.

Czesław Miłosz, 1959.